- revinco
- rĕ-vinco, vīci, victum, 3, v. a., to conquer, subdue.I.Lit. (only poet., and in Tac.):II.
victrices catervae Consiliis juvenis revictae,
Hor. C. 4, 4, 24; cf.:revicta conjuratio,
repressed, checked, Tac. A. 15, 73:primordia rerum aliquā ratione,
Lucr. 1, 593:vires (ignis),
id. 5, 410.—Trop., to convict; to refute, disprove (class.;syn.: convinco, refuto),
Lucr. 4, 488: numquam hic neque suo neque amicorum judicio revincetur, * Cic. Arch. 6, 11:aliquem,
Tac. A. 6, 5:aliquem in mendacio,
Dig. 26, 10, 3:aliquem in culpā et in maleficio,
Gell. 6, 2, 13:crimina rebus revicta,
disproved, Liv. 6, 26, 7 (with confutare verbis); Vulg. Act. 18, 28:crimen,
Liv. 40, 16:testimoniis revinci,
Lact. 4, 15 fin.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.